Duchowość

Być Uczennicą Krzyża to być uczennicą Bożej miłości i oddawać swoje życie za braci

Duchowość naszej Wspólnoty wypływa z kontemplacji Mistrza, który z miłości wydał się Ojcu dla zbawienia każdego człowieka. Krzyż Jezusa jest dla nas mocą w stałym przezwyciężaniu siebie i nadzieją, że tak jak po męce nastąpiło zmartwychwstanie, tak i nasze trudy zaowocują szczęściem wiecznym dla nas samych i dla tych, za których w łączności z Ofiarą Jezusa składamy siebie Ojcu.

Chcemy, aby miłość stanowiła najważniejsze prawo życia każdej z nas, prawo życia siostrzanego we wspólnocie, prawo naszej misji i struktur. W tym duchu podejmujemy stały wysiłek nawracania się, prosimy o przebaczenie za nasze braki w miło­waniu i przebaczamy innym.

Być Uczennicą Krzyża to oddać się Maryi

Maryję przyjmujemy jako Matkę naszej Wspólnoty i Matkę każdej z nas. Uczymy się od Niej zawierzenia Bogu, otwartości na działanie Ducha Świętego i stałego wypełniania woli Bożej. Oddajemy Jej całe nasze życie, prosimy, aby pomagała nam wiernie trwać pod Krzyżem Chrystusa i składać życie w ofierze za zbawienie braci.

Być Uczennicą Krzyża to żyć perspektywą wieczności

W naszym życiu odkrywamy tęsknotę za wiecznością. Prawdy eschatologiczne są wpisane w najgłębsze pragnienia i dążenia naszych serc. Wszystkie wydarzenia staramy się oceniać w ich świetle. Chcemy nimi żyć każdego dnia i świadczyć wobec tych, do których jesteśmy posłane.

Być Uczennicą Krzyża to formować apostołów świeckich

Zawierzając się Maryi i głosząc miłość Ojca w jedności z Jezusem, formujemy apostołów świeckich w duchu składania w ofierze miłości swojego życia za tych, którzy są daleko od Boga. Zgodnie ze słowami Apostoła Narodów: Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii, na różne sposoby przekazujemy orędzie o zbawieniu i do tej misji przygotowujemy świeckich.

Jezus Chrystus, w czasie swojego ziemskiego życia, podczas wypełniania posłannictwa, trwał w komunii miłości z Ojcem i odchodził na miejsca pustynne, aby tam Go uwielbiać. Pociągnięte przykładem Jego życia, dążymy do coraz pełniejszej komunii z Bogiem. Dajemy temu konkretny wyraz także przez okresowo podejmowane formy życia kontem­placyjnego. W tym celu zakładamy domy kontemplacyjne, otwarte także dla osób spoza Wspólnoty, zwłaszcza ludzi świeckich. 

Jako Uczennice Krzyża w szczególny sposób uczestniczymy w świętym Triduum Paschalnym, podczas którego przeżywamy głębiej tajemnicę naszego zbawienia przez Mękę, Krzyż i Zmartwychwstanie Chrystusa, naszego Odkupiciela. Głównym świętem Wspólnoty jest Uroczystość Trójcy Przenajświętszej. Główną patronką i Matką Wspólnoty jest Maryja Matka Kościoła. Patronami Wspólnoty są: św. Józef jako wzór zasłuchania i posłuszeństwa Bogu oraz św. Maksymilian, będący dla nas przykładem zawierzenia Maryi i gorliwości apostolskiej. Ponadto czcimy św. Katarzynę ze Sieny jako wzór miłości do Chrystusa Ukrzyżowanego i do Kościoła oraz św. Teresę od Dzieciątka Jezus jako wzór życia kontemplacyjnego i gorliwości apostolskiej wyrażającej się w składaniu swojego życia w ofierze za braci.

Historia

O początkach Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża opowiada s. Christiana Mickiewicz, założycielka Wspólnoty

Z niepojętej miłości Trójcy Przenajświętszej ku nam, Jezus, Syn Boga Ojca, mocą Ducha Świętego przyjmuje ludzkie ciało, aby w nim stać się jednym z nas i przyjąć nasz trudny los, który człowiek zgotował po grzechu. Aby udowodnić, że Bóg nadal kocha swoje dzieci, Jezus podejmuje dzieło zbawienia. Z przebitego boku Chrystusa rodzi się Kościół święty, w którym Jezus chce zbawiać aż do skończenia świata. W tym Jego Kościele są wspaniałe Jego dzieci, ale iluż jest takich, w których sercach jest ciemność, pomimo tego, że Światłość jest wśród nas.

14 sierpnia 1982 roku pięć pierwszych kandydatek do nowej Wspólnoty, leżąc krzyżem, oddało swoje życie w ofierze za Kościół i świat, za wieczne zbawienie wszystkich zagubionych dzieci Bożych. 15 sierpnia zawierzyły swoje powołanie Maryi, obierając Ją za Matkę swoją, prosząc, aby Maryja wspierała je w wielkim dziele ratowania dzieci Bożych odkupionych Krwią Chrystusa.

“Pierwszą myśl o założeniu nowej Wspólnoty otrzymałam jesienią 1973 roku podczas aktu zawierzania siebie Maryi, który odmawiałam codziennie. Potem było siedem lat ogromnego zmagania wewnętrznego, czy to jest naprawdę wolą Bożą. Bóg odpowiedział poprzez chorobę, dopuszczając dziwny kryzys, podczas którego sądziłam, że nadchodzi moment mojego odejścia z tego świata. Wówczas uświadomiłam sobie z przerażeniem, że odchodzę, nie wypełniwszy woli Bożej, że zmarnowałam życie, bo nie powstało dzieło, do którego mnie Bóg powołał.

Po jakimś czasie, gdy zdrowie się trochę polepszyło, moja przełożona (byłam wówczas Nazaretanką) stwierdziła, że nie mieszczę się już w charyzmacie Nazaretu ze względu na ogromną intensywność moich kontaktów z ludźmi, których formowałam na apostołów świeckich, odpowiadając na wezwanie Kościoła zawarte we wskazaniach Soboru Watykańskiego II i że może Bóg w związku z tym chce, abym założyła nowe Zgromadzenie. Otrzymałam wszystkie pozwolenia od Sióstr Nazaretanek na rozpoczęcie zakładania nowego dzieła. W 1984 roku Ks. Biskup Kazimierz Majdański przyjął nas pod swoją opiekę do Diecezji Szczecińsko – Kamieńskiej.

Nasz cel jest jasny: trzeba przez wszystkie okoliczności życia złączyć się z Jezusem, który poprzez swój trud apostolski, Misterium Paschalne i Wniebowstąpienie prowadzi nas do Nieba. W zewnętrznym apostolstwie, zgodnie z prośbą Kościoła świętego, chcemy w ścisłej łączności z Maryją, Pierwszą Uczennicą Krzyża i Matką Kościoła, w miarę możliwości jak najaktywniej wychowywać apostołów świeckich. Chcemy, aby oni poprzez świadectwo życia i głoszenie Dobrej Nowiny docierali do zakładów pracy, do urzędów i biur, do szkół i wszędzie tam, gdzie my przecież nie dotrzemy.

Dzięki Bogu są już grupy świeckich Uczniów Krzyża żyjących naszą duchowością. Jest sporo osób, które nie przyjmują takiej nazwy, ale pragną być apostołami świeckimi. Oby ich było jak najwięcej. Niech oni będą światłem dla świata i solą dla ziemi.

I JESZCZE JEDNO – I TO NIEZMIERNIE WAŻNE: W NASZĄ OFIARĘ CHCEMY BARDZO ŚWIADOMIE WŁĄCZAĆ USILNE WOŁANIE O ODRODZENIE PRAWA MIŁOŚCI W KOŚCIELE I ŚWIECIE. BO TYLE JEST NIEMIŁOŚCI… A JEZUS TAK BARDZO PROSIŁ O MIŁOŚĆ

Zakładając Wspólnotę Uczennic Krzyża zawierzyłam ją na zawsze Maryi, pragnąc, aby Ona była Matką Wspólnoty, Matką naszej pracy dla Kościoła świętego. Ufam i wiem, że Matka Jezusa i Matka nasza nas nie zawiedzie. Ona pomoże wypełnić nam nasze powołanie, abyśmy jak najusilniej mogły złączyć się z Jezusem Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym, i wychowywać apostołów świeckich.“

Z Wprowadzenia do Konstytucji i Statutów Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża: 

Sobór Watykański II, odczytując znaki czasu w zmieniającym się świecie i ukazując ludzkie problemy w ich współczesnej postaci, zwraca szczególną uwagę na tożsamość i posłannictwo chrześcijan świeckich w Kościele i świecie.

Nasza Założycielka, s. Helena Christiana Mickiewicz, będąc jeszcze w Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, zapoznaje się z doktryną Soboru Watykańskiego II, a zwłaszcza z Dekretem o apostolstwie świeckich. Jednocześnie, pracując jako katechetka, boleśnie przeżywa oddalanie się ludzi od Boga. Narasta w Niej pragnienie, by Bóg, który nas ukochał, był także przez wszystkich poznany i kochany. Słowa św. Pawła: Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego będzie zbawiony. Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił (Rz 10,13-14) oraz: Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii! (1 Kor 9,16), głęboko zapadają w serce Siostry i nieustannie Jej towarzyszą, stając się inspiracją podejmowanych działań.

Od 1971 roku Siostra, opierając się na nauce Soboru Watykańskiego II, zakłada grupy duszpasterskie i formuje ludzi świeckich uwrażliwiając ich na konieczność głoszenia Ewangelii przykładem życia i przygotowuje do czynnego apostolatu w swoich środowiskach.

Jesienią 1973 roku, gdy na zakończenie codziennego rozmyślania modli się słowami aktu oddania Matce Bożej, ułożonego przez świętego Maksymiliana, przy słowach: użyj także, jeżeli zechcesz, mnie całego, bez żadnego zastrzeżenia (…), abym w Twoich niepokalanych rękach stał się użytecznym narzędziem do zaszczepienia i jak najsilniejszego wzrostu Twej chwały w tylu zbłąkanych i obojętnych duszach…, przenika ją nagła myśl, że powinna założyć nowe zgromadzenie zakonne, którego członkinie wszystko ofiarują za tych, którzy są daleko od Boga i w tym duchu formować będą apostołów świeckich. Przekonaniu o potrzebie takiego zgromadzenia jednocześnie towarzyszy lęk, czy ta myśl rzeczywiście pochodzi od Boga.

W 1974 roku poznaje i angażuje się w Ruch Pomocników Matki Kościoła, który pociąga Ją prostotą założeń i metod działania oraz uczy, że najpełniej można pomóc Kościołowi powierzając swoje życie Maryi, Matce Chrystusa i Kościoła. Ruch ten, w rozumieniu Siostry, jest praktyczną realizacją wskazań Soboru Watykańskiego II.

Przy prowadzeniu intensywnej działalności apostolskiej, przez 7 lat w sercu Siostry toczy się bardzo trudna walka duchowa i trwa żarliwa modlitwa o właściwe rozpoznanie woli Bożej. Z pomocą przychodzi jej kierownik duchowy oraz przełożone Nazaretu, od których otrzymuje aprobatę na rozpoczęcie nowego dzieła.

W roku 1981 Siostra dzieli się myślą o pragnieniu utworzenia nowego zgromadzenia z Barbarą Maciejewską, późniejszą s. Maksymilianą. Wkrótce pojawiają się kolejne dziewczęta, pragnące włączyć się w to dzieło.

Pierwsze kandydatki zebrane na wspólnej modlitwie w nocy z 14 na 15 sierpnia 1982 roku powierzają się Bogu, składając swoje życie w ofierze za Kościół święty, a w sposób szczególny za tych, którzy są daleko od Boga. Ten fakt rozpoczyna historyczne istnienie Wspólnoty i 15 sierpnia zostaje dopełniony aktem oddania się Maryi. W Wielki Czwartek 1983 roku podczas modlitwy rodzi się w Siostrach przekonanie, że mają nosić nazwę Uczennice Krzyża.

W roku 1984 Ksiądz Biskup Kazimierz Majdański przyjmuje tworzącą się Wspólnotę na okres próbny do diecezji szczecińsko-kamieńskiej. Dnia 1 grudnia 1985 roku Ksiądz Biskup eryguje nowicjat. W Wielki Czwartek, 16 kwietnia 1987 roku, s. Christiana w obecności nowicjuszek przedkłada Księdzu Biskupowi Kazimierzowi Majdańskiemu pierwszy tekst Konstytucji. Dnia 22 sierpnia 1987 roku Ksiądz Biskup zezwala na posługiwanie się przedstawionymi Konstytucjami, określając je jako kodeks Wspólnoty o charakterze przejściowym. Na te Konstytucje pięć Sióstr składa pierwsze śluby.

Dnia 25 lipca 1988 roku s. Christiana kieruje do Stolicy Apostolskiej prośbę o zwolnienie ze ślubów wieczystych złożonych w Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Dzięki pozytywnej opinii Zarządu Generalnego Sióstr Nazaretanek, Siostra otrzymuje indult zwalniający ze ślubów, który podpisuje 23 listopada 1988 roku i 8 grudnia tegoż roku, w 25 rocznicę swojego powołania, na ręce Księdza Biskupa Kazimierza Majdańskiego składa śluby wieczyste w powstającej Wspólnocie.

W Wielki Piątek 1989 roku Pasterz Diecezji wydaje dekret ustanawiający Wspólnotę Uczennic Krzyża jako Pia unio, z zachętą podejmowania kroków do kanonicznej erekcji instytutu zakonnego zgodnie z prawem Kościoła. Dnia 21 listopada 1992 roku cztery siostry składają śluby wieczyste.

Na przestrzeni lat Wspólnota rozwija się: powiększa się liczebnie, powstają nowe domy (również dom zwany kontemplacyjnym), rozszerza się zakres działalności apostolskiej, powstają wspólnoty świeckich Uczniów Krzyża.

Prowadząc działalność duszpasterską w diecezji szczecińsko-kamieńskiej, Wspólnota na przestrzeni lat coraz częściej spotyka się z prośbami prowadzenia rekolekcji, dni skupienia także dla różnych grup duszpasterskich. Odczytuje to jako nowe wyzwanie i stara się na nie odpowiedzieć. Ograniczenie działalności wyłącznie do ram Ruchu PMK okazuje się niewystarczające. Trzeba rozszerzyć serce na inne grupy, na nowe potrzeby duszpasterskie.

Choć formy duszpasterstwa podejmowane przez Wspólnotę w znacznej mierze różnicują się, w realizacji misji Wspólnoty fundamentalną pozostaje idea zaczerpnięta z dzieła Pomocników Matki Kościoła:

• pomocniczość: pomoc każdemu człowiekowi w osiągnięciu zbawienia; kształtowanie postawy miłości i życzliwości wobec każdego człowieka;
• maryjność: świadome i osobiste oddanie się Maryi na własność i za narzędzie, aby mogła posługiwać się nami;
• kościelność: świadome angażowanie się we wspólnotę Kościoła, aby tworzyć ją w braterskiej miłości i jedności oraz troszczyć się o jej losy i rozwój; składanie swojego życia w ofierze za sprawy Kościoła świętego.

Od 1987 roku Wspólnota opiera się na zatwierdzonych wstępnie Konstytucjach. Wciąż aktualne pozostaje zadanie ich nowelizacji i dostosowanie do współczesnego prawa kościelnego oraz bardziej wyraziste ukazanie charyzmatu na tle współczesnych potrzeb Kościoła.

Intensywną wspólnotową pracę nad tekstem Konstytucji rozpoczyna Zarząd Wspólnoty wraz z przełożoną generalną s. Barbarą Maksymilianą Maciejewską około 2000 roku oraz kontynuuje kolejny, na czele którego stanęła s. Ewa Kazimiera Fleran. Powołane zostają komisje, prowadzone są konsultacje. Od roku 2007 prace kontynuuje przełożona generalna s. Lucyna Ancilla Krysmalska wraz z Zarządem Wspólnoty. W 2010 roku zostaje powołana komisja ds. redakcji Konstytucji, w skład której wchodzi dziesięć Sióstr.

W grudniu 2010 roku odbywa się ostatnie posiedzenie Komisji i jednocześnie zakończone zostają prace redakcyjne. Dalsza praca nad tekstem odbywa się pod kierunkiem o. Gabriela Bartoszewskiego OFM Cap. Jej zwieńczeniem jest projekt Konstytucji.

Dnia 8 listopada 2011 roku Ksiądz Arcybiskup Andrzej Dzięga, Metropolita Szczecińsko-Kamieński, zatwierdza propozycję Konstytucji Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża, jako projekt urzędowy, a dekretem z dnia 20 listopada 2011 roku zezwala na zwołanie Generalnej Kapituły Nadzwyczajnej.

Kapituła przyjmuje tekst znowelizowanych Konstytucji i przedstawia go Księdzu Arcybiskupowi do aprobaty. Konstytucje zostają zatwierdzone dnia 29 stycznia 2012 roku podczas uroczystej Eucharystii sprawowanej w Bazylice Archikatedralnej w Szczecinie dekretem Arcybiskupa Szczecińsko-Kamieńskiego oraz wprowadzone w życie dnia 25 marca 2012 roku ad experimentum na okres trzech lat, a następnie okres ten w roku 2015 zostaje przedłużony do czasu stabilnych rozwiązań. Druga Sesja I Nadzwyczajnej Kapituły Generalnej przyjmuje tekst Statutów.

Ksiądz Arcybiskup Andrzej Dzięga, Metropolita Szczecińsko-Kamieński, jako biskup Kościoła partykularnego, na którego terenie znajduje się dom główny Wspólnoty, po przeprowadzeniu niezbędnej konsultacji ze Stolicą Apostolską, dnia 14 września 2015 roku, w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, dokonuje kanonicznego erygowania Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża jako instytutu zakonnego na prawie diecezjalnym. Tym samym potwierdza charyzmat i ewangelizacyjną misję nowego Instytutu w świętym Kościele powszechnym.

W 2016 roku IV Kapituła Generalna (II Nadzwyczajna) w oparciu o uwagi Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego nanosi poprawki w Konstytucjach i Statutach Wspólnoty. Z łaski Bożej Ksiądz Arcybiskup Andrzej Dzięga zatwierdza Konstytucje błogosławiąc całej Wspólnocie Sióstr Uczennic Krzyża.

Założycielka

Założycielką Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża jest s. Helena Christiana Mickiewicz, córka Moniki, z domu Kozłowska, i Albina Mickiewicz. Urodziła się 22. 03. 1948 r. we wsi Przystawka, woj. Białystok, natomiast ochrzczona została 29.03.1948 r. w par. św. Jerzego w Janowie. W 1957 r. przyjęła pierwszą Komunię Św., a rok później Sakrament Bierzmowania. W 1955 r. rozpoczęła naukę w szkole podstawowej, którą ukończyła w 1963 r.  i w tym roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. W 1966 r. rozpoczęła nowicjat, otrzymała habit i imię Maria Christiana. W 1968 r. złożyła pierwszą profesję i podjęła naukę w Liceum Ogólnokształcącym, którą zakończyła uzyskując świadectwo dojrzałości w 1971 r. Następnie ukończyła kurs katechetyczny i rozpoczęła pracę jako katechetka.

Jesienią 1973 r. podczas rozmyślania, gdy modliła się słowami aktu oddania się Matce Bożej ułożonego przez świętego Maksymiliana, przy słowach: „użyj także, jeżeli zechcesz, mnie całego, bez żadnego zastrzeżenia (…), abym w Twoich niepokalanych rękach stał się użytecznym narzędziem do zaszczepienia i jak najsilniejszego wzrostu Twej chwały w tylu zbłąkanych i obojętnych duszach…”, nagła myśl przeniknęła jej serce, że powinna założyć nowe zgromadzenie zakonne, którego członkinie wszystko ofiarują za tych, którzy są daleko od Boga i w tym duchu formować będą apostołów świeckich. W tym czasie prowadziła już grupę apostolską, którą formowała według wskazań Dekretu o Apostolstwie świeckich. Po kilku miesiącach walki duchowej, Siostra była przekonana, że ma prosić o śluby wieczyste w Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Złożyła je 26 sierpnia 1974 r. W latach 1974-1975 i 1982-1984 studiowała w Instytucie Wyższej Kultury Religijnej przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w 1984 r. otrzymała dyplom.

W rok po ślubach wieczystych z nową siłą zaczęło powracać przekonanie o konieczności założenia nowego zgromadzenia, aby wobec poważnych problemów związanych z laicyzacją społeczeństwa w latach siedemdziesiątych XX wieku rozpocząć rzetelną formację apostołów świeckich. Pracując jako katechetka starała się realizować naukę Soboru Watykańskiego II. Zakładała grupy duszpasterskie i formowała ludzi świeckich do czynnego apostolatu w swoich środowiskach, uwrażliwiając ich na konieczność głoszenia Ewangelii najpierw przykładem życia. W 1974 r. zaangażowała się w ruch apostolski Pomocników Matki Kościoła, a od 1975 r. była członkiem Konsulty Pomocników Matki Kościoła, której przewodniczącym był ks. Kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski.
W aktywnej pracy apostolskiej narastało w niej pragnienie, by Bóg, który nas ukochał, był także przez wszystkich poznany i kochany. Słowa św. Pawła: Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego będzie zbawiony. Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił (Rz 10,13-14) oraz: Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii! (1 Kor 9,16) głęboko zapadły w serce Siostry i nieustannie jej towarzyszyły, stając się inspiracją podejmowanych działań. W sercu Siostry przez cały czas trwało jednak bolesne zmaganie, czy rzeczywiście powinna założyć nową wspólnotę zakonną, czy istotnie Bóg tego chce, czy też jest to tylko pokusa. Siostra widziała potrzebę takiej Wspólnoty, ale równocześnie paraliżował ją lęk przed podjęciem tego dzieła.

Pracę przerwała nagła choroba w 1978 r., która okazała się łaską. Podczas jednego z kryzysowych momentów, w którym wydawało się, że życie zbliża się do kresu, uświadomiła sobie, że odchodzi nie wypełniwszy Woli Bożej, ponieważ nie powstało nowe zgromadzenie. Kierując się diagnozą lekarską skierowano Siostrę na rentę inwalidzką. Przedłużający się czas choroby sprzyjał gorącej modlitwie o jasne rozeznanie Woli Bożej.
W 1980 r. powiedziała o swoich zmaganiach miejscowej przełożonej. Spotkała się ze zrozumieniem i otwartością na rozeznawanie tego tematu. W roku 1981 Siostra podzieliła się myślą o pragnieniu utworzenia nowego zgromadzenia z Barbarą Maciejewską, późniejszą s. Maksymilianą. Wkrótce pojawiły się kolejne dziewczęta, pragnące włączyć się w to dzieło.

Pierwsze kandydatki zebrane na wspólnej modlitwie w nocy z 14 na 15 sierpnia 1982 roku powierzyły się Bogu, składając swoje życie w ofierze za Kościół święty,a w sposób szczególny za tych, którzy są daleko od Boga. Ten fakt rozpoczął historyczne istnienie Wspólnoty i 15 sierpnia został dopełniony aktem oddania się Maryi. W Wielki Czwartek 1983 roku podczas modlitwy zrodziło się w Siostrach przekonanie, że mają nosić nazwę Uczennice Krzyża.

Jesienią 1983 r. Siostra otrzymała od przełożonej generalnej pozwolenie zamieszkania z kandydatkami na okres jednego roku. Pozwolenie to było udzielone ponownie w 1984 r.W 1985 r. otrzymała indult eksklaustracji na okres trzech lat. Dnia 25 lipca 1988 roku siostra Christiana skierowała do Stolicy Apostolskiej prośbę o zwolnienie ze ślubów wieczystych złożonych w Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Dzięki pozytywnej opinii Zarządu Generalnego Sióstr Nazaretanek, Siostra otrzymała indult zwalniający ze ślubów, który podpisała 23 listopada 1988 roku i 8 grudnia tegoż roku, w 25 rocznicę swojego powołania, na ręce Księdza Biskupa Kazimierza Majdańskiego złożyła śluby wieczyste w powstającej Wspólnocie.

Już w początkowej fazie formacji pierwszych kandydatek Siostra miała przekonanie, że we Wspólnocie powinien być również nurt kontemplacyjny, żeby członkinie Wspólnoty w tak zwanych domach kontemplacyjnych mogły systematycznie pogłębiać swoją więź z Bogiem i tym skuteczniej oddawać się pracy apostolskiej. Domy te powinny być też otwarte dla osób spoza Wspólnoty.     W chwili obecnej Siostra prowadzi spotkania formacyjne w poszczególnych domach Wspólnoty, czuwa nad praktyczną realizacją charyzmatu i włącza się w apostolat Wspólnoty.

Misja

NASZĄ MISJĄ W KOŚCIELE JEST FORMACJA APOSTOŁÓW ŚWIECKICH

Duch apostolstwa

Syn Boży został posłany na świat przez Ojca, aby zaświadczyć o Jego miłości, i poprzez Misterium Paschalne otworzyć nam niebo. To posłannictwo Chrystus, mocą Ducha Świętego, kontynuuje dalej w Kościele, aby w nim uobecniać zbawczą Ofiarę Krzyża, głosić Ewangelię i prowadzić do Niebieskiego Jeruzalem. Duch Święty powołał Wspólnotę Sióstr Uczennic Krzyża, aby ze wszystkich sił pomagała Kościołowi w pełnieniu jego posłannictwa.

Działalność apostolska jest  tym skuteczniejsza i płodniejsza, im bardziej łączymy swoje życie z ofiarą Jezusa, oddajemy się Maryi, Matce Kościoła i stanowimy jedno we wspólnocie. Podejmowanie apostolstwa wspólnotowego pomaga nam dojrzewać i czynić postępy na drodze świętości.

Nie należąc już do siebie, lecz do Pana, staramy się wypełniać Jego świętą wolę i w różnoraki sposób głosić Jego miłość. Pamiętamy, że źródłem apostolskiej płodności jest nasze wewnętrzne zjednoczenie z Bogiem. Pragniemy, aby nasza codzienność naznaczona była przenikaniem się apostolstwa i kontemplacji.

Misję apostolską wypełniamy w sposób właściwy kobietom konsekrowanym, które nieustannie dążą do pogłębienia swojej zażyłości z Chrystusem. Pragniemy być znakiem czułej dobroci Boga dla ludzkości i jednocześnie wyraźnie ukazywać, że to On jest źródłem, z którego rodzi się nasz zapał apostolski i moc do miłowania każdego spotkanego człowieka.

Formy apostolatu

Uczennice Krzyża realizują swoją misję przez formację świeckich apostołów, którzy spieszyć będą z pomocą zagubionym braciom w odnalezieniu drogi do domu Ojca. Towarzyszymy świeckim w ich stałym procesie dojrzewania i upodobniania się do Chrystusa. Ukazujemy im wartość ofiary, która złączona z ofiarą krzyżową Jezusa, posiada moc przemiany ludzkich serc. Pobudzamy i ożywiamy w nich poczucie odpowiedzialności za wspólnotę Kościoła, za zbawienie wszystkich i wnoszenie ducha Ewangelii w ich środowiska. Formujemy też ich do zawierzenia swego życia Maryi za Kościół i za życie wieczne braci.

Apostołów świeckich formujemy przez:

• kontakty indywidualne;
• systematyczną pracę z grupami: dzieci, młodzieży, dorosłych, chorych, osób starszych i rodzin;
• organizowanie dni skupienia, rekolekcji, sesji tematycznych, spotkań i czuwań modlitewnych, warsztatów, kursów, pielgrzymek, wspólnych wyjazdów itp.;
• katechizację dzieci, młodzieży i dorosłych;
• różnorodne prace apostolskie w parafii i diecezji;
• prowadzenie domów o charakterze wychowawczo – formacyjnym i rekolekcyjnym;
• prowadzenie Centrum Formacji Świeckich;
• posługiwanie się środkami społecznego przekazu;
• umożliwianie świeckim czasowego pobytu w naszym «domu kontemplacyjnym»;
• dawanie im możliwości udziału w niektórych elementach naszego życia we wspólnocie;
• przyjmowanie, na określony czas, do niektórych domów Wspólnoty, osób pilnie potrzebujących różnorodnej pomocy. Taka decyzja wymaga zgody przełożonej generalnej i jest poprzedzona konsulta­cją ze wszystkimi siostrami danego domu. Aby nasza pomoc mogła być skuteczna, w określonych przypadkach, współpracujemy z różnymi specjali­stami i instytucjami.

Miejscem formacji świeckich są również domy kontemplacyjne Wspólnoty, w których w atmosferze ciszy i modlitwy towarzyszymy świeckim w pogłębianiu ich przyjaźni z Bogiem.

Szczególnym aspektem apostolstwa Instytutu jest tworzenie i formowanie świeckich wspólnot Uczniów Krzyża. W ten sposób, odpowiadając na ich pragnienie głębszego uczestniczenia w charyzmacie podarowanym naszej Wspólnocie, zachęcamy do bezpośredniej odpowiedzialności za jego realizację w obszarach życia świeckiego. Dzielimy z nimi duchowość, budujemy komunię miłości przez wymianę darów i przez wzajemne ubogacanie się swoim życiem oraz współpracujemy w wypełnianiu misji. Dokonuje się to na zasadzie komplementarności powołań, przy zachowaniu własnej tożsamości – naszej zakonnej i ich świeckiej.

Apostolstwo życia codziennego

Każda z nas – niezależnie od przydzielonych jej obowiązków – realizuje posłannictwo Instytutu i włącza się w apostolską misję Kościoła przez swoje modlitwy, cierpienia, prace, akty pokutne i umartwienia. Kształtujemy w sobie świadomość osobistej odpowiedzialności za świat i ogarniamy modlitwą oraz miłością każdego.

Formacja

Celem życia konsekrowanego jest “upodobnienie się do Pana Jezusa i do Jego całkowitej ofiary z siebie” (VC 65). Formacja sióstr żyjących we Wspólnocie Uczennic Krzyża obejmuje całe życie, wszystkie jego etapy, uwrażliwiając serca na działanie i prowadzenie Ducha Świętego, w mocy którego siostry pragną żyć. Formacja we wspólnocie przebiega na kilku etapach.

Aspirat

Pierwszy z nich – aspirat – ma na celu poznanie Wspólnoty, życia codziennego sióstr poprzez uczestnictwo w modlitwach i pracach. Jest to czas obustronnego rozeznawania powołania do tej Wspólnoty.

Postulat

Kolejny etap to dwuletni postulat. Początkowy czas formacji ma na celu głębsze odkrywanie własnych motywacji przyjścia do Wspólnoty oraz świadome zaangażowanie się w formację ludzką i chrześcijańską, która umożliwia podjęcie wolnych i odpowiedzialnych decyzji dotyczących dalszego rozwoju powołania kandydatek.

Nowicjat

Przełożona generalna po konsultacji z radą Wspólnoty dopuszcza postulantkę do nowicjatu, który trwa dwa lata. Jest on czasem właściwego wprowadzenia w życie zakonne. Dotyczy poznania i doświadczenia charyzmatu naszej Wspólnoty: jej duchowości, charakteru życia wspólnotowego i podejmowanego apostolatu oraz wprowadzenia w praktykę rad ewangelicznych.
Nowicjuszki “wpatrując się w Jezusa czystego, ubogiego i posłusznego uczą się na co dzień żyć radami ewangelicznymi” (Konstytucje Wspólnoty). Zadaniem nowicjatu jest dobre przygotowanie do świadomego, wolnego i dojrzałego oddania życia w akcie profesji.

Śluby czasowe i wieczyste

Śluby czasowe
Siostry składają śluby czasowe na jeden rok, ponawiając je przez okres od pięciu do dziewięciu lat. W momencie ślubów wszelkie teoretyczne poznanie, całe bogactwo wiedzy o życiu zakonnym ma się przekształcić w rzeczywistość, ma owocować ukazaniem w swoim życiu życia Jezusa Chrystusa, Jego miłości i misji.

Śluby wieczyste
Ostateczną odpowiedź na Boże wezwanie siostry wypowiadają w momencie złożenia ślubów wieczystych, poprzedzonych dwumiesięcznym pobytem w domu kontemplacyjnym. Przygotowanie do profesji wieczystej ma m.in. doprowadzić siostry do przekonania, że wraz z momentem jej złożenia proces rozwoju powołania i życia duchowego nie kończy się, ale trwa nieustannie. Formacja, która rozpoczyna się wraz z momentem wstąpienia do Wspólnoty, jest kontynuowana przez formację permanentną. 

Powołanie – przystań