Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo... J 12,24

NASZA MISJA W KOŚCIELE, CZYLI APOSTOLAT UCZENNIC KRZYŻA

Duch apostolstwa

Syn Boży został posłany na świat przez Ojca, aby zaświadczyć o Jego miłości, i poprzez Misterium Paschalne otworzyć nam niebo. To posłannictwo Chrystus, mocą Ducha Świętego, kontynuuje dalej w Kościele, aby w nim uobecniać zbawczą Ofiarę Krzyża, głosić Ewangelię i prowadzić do Niebieskiego Jeruzalem. Duch Święty powołał Wspólnotę Sióstr Uczennic Krzyża, aby ze wszystkich sił pomagała Kościołowi w pełnieniu jego posłannictwa.

Działalność apostolska jest  tym skuteczniejsza i płodniejsza, im bardziej łączymy swoje życie z ofiarą Jezusa, oddajemy się Maryi, Matce Kościoła i stanowimy jedno we wspólnocie. Podejmowanie apostolstwa wspólnotowego pomaga nam dojrzewać i czynić postępy na drodze świętości.

Nie należąc już do siebie, lecz do Pana, staramy się wypełniać Jego świętą wolę i w różnoraki sposób głosić Jego miłość. Pamiętamy, że źródłem apostolskiej płodności jest nasze wewnętrzne zjednoczenie z Bogiem. Pragniemy, aby nasza codzienność naznaczona była przenikaniem się apostolstwa i kontemplacji.

Misję apostolską wypełniamy w sposób właściwy kobietom konsekrowanym, które nieustannie dążą do pogłębienia swojej zażyłości z Chrystusem. Pragniemy być znakiem czułej dobroci Boga dla ludzkości i jednocześnie wyraźnie ukazywać, że to On jest źródłem, z którego rodzi się nasz zapał apostolski i moc do miłowania każdego spotkanego człowieka.

Formy apostolatu

Uczennice Krzyża realizują swoją misję przez formację świeckich apostołów, którzy spieszyć będą z pomocą zagubionym braciom w odnalezieniu drogi do domu Ojca. Towarzyszymy świeckim w ich stałym procesie dojrzewania i upodobniania się do Chrystusa. Ukazujemy im wartość ofiary, która złączona z ofiarą krzyżową Jezusa, posiada moc przemiany ludzkich serc. Pobudzamy i ożywiamy w nich poczucie odpowiedzialności za wspólnotę Kościoła, za zbawienie wszystkich i wnoszenie ducha Ewangelii w ich środowiska. Formujemy też ich do zawierzenia swego życia Maryi za Kościół i za życie wieczne braci.

Apostołów świeckich formujemy przez:

1. kontakty indywidualne;
2. systematyczną pracę z grupami: dzieci, młodzieży, dorosłych, chorych, osób starszych i rodzin;
3. organizowanie dni skupienia, rekolekcji, sesji tematycznych, spotkań i czuwań modlitewnych, warsztatów, kursów, pielgrzymek, wspólnych wyjazdów itp.;
4. katechizację dzieci, młodzieży i dorosłych;
5. różnorodne prace apostolskie w parafii i diecezji;
6. prowadzenie domów o charakterze wychowawczo – formacyjnym i rekolekcyjnym;
7. prowadzenie Centrum Formacji Świeckich;
8. posługiwanie się środkami społecznego przekazu;
9. umożliwianie świeckim czasowego pobytu w naszym «domu kontemplacyjnym»;
10. dawanie im możliwości udziału w niektórych elementach naszego życia we wspólnocie;
11. przyjmowanie, na określony czas, do niektórych domów Wspólnoty, osób pilnie potrzebujących różnorodnej pomocy. Taka decyzja wymaga zgody przełożonej generalnej i jest poprzedzona konsulta­cją ze wszystkimi siostrami danego domu. Aby nasza pomoc mogła być skuteczna, w określonych przypadkach, współpracujemy z różnymi specjali­stami i instytucjami.

Miejscem formacji świeckich są również domy kontemplacyjne Wspólnoty, w których w atmosferze ciszy i modlitwy towarzyszymy świeckim w pogłębianiu ich przyjaźni z Bogiem.

Szczególnym aspektem apostolstwa Instytutu jest tworzenie i formowanie świeckich wspólnot Uczniów Krzyża. W ten sposób, odpowiadając na ich pragnienie głębszego uczestniczenia w charyzmacie podarowanym naszej Wspólnocie, zachęcamy do bezpośredniej odpowiedzialności za jego realizację w obszarach życia świeckiego. Dzielimy z nimi duchowość, budujemy komunię miłości przez wymianę darów i przez wzajemne ubogacanie się swoim życiem oraz współpracujemy w wypełnianiu misji. Dokonuje się to na zasadzie komplementarności powołań, przy zachowaniu własnej tożsamości – naszej zakonnej i ich świeckiej.

Apostolstwo życia codziennego

Każda z nas – niezależnie od przydzielonych jej obowiązków – realizuje posłannictwo Instytutu i włącza się w apostolską misję Kościoła przez swoje modlitwy, cierpienia, prace, akty pokutne i umartwienia. Kształtujemy w sobie świadomość osobistej odpowiedzialności za świat i ogarniamy modlitwą oraz miłością każdego.